Σαν σήμερα(μας το θύμισε το facebook) το 2016 είχαμε την τιμή και την χαρά να μιλήσουμε με τον Αντώνη Στυλιανό(Αράπη)στην αυλή του πιο θρυλικού μαγαζιού της Σίφνου,το ΑΛΩΝΙ.
Ήταν μια απλή συζήτηση,καθόλου στημένη και ο Αντώνης μας μίλησε για το παρελθόν απλά λόγια.
Ας δούμε το πρώτο μέρος στο παρακάτω βίντεο,θα ακολουθήσουν άλλα δύο.
Το ΑΛΩΝΙ έχει πουληθεί πλέον και έχει γίνει κατοικία,πρόλαβε όμως να αφήσει ωραίες αναμνήσεις σε όσους το πρόλαβαν.
Επί την ευκαιρία ας δούμε και ένα ωραίο άρθρο που είχε γραψει η Φραγκίσκα στο sifnaiko-fos.gr απ’ οπου και η φωτογραφία του τίτλου:
Διασκεδάζοντας «Κάποτε στη Σίφνο»…
Παρασκευή μεσημέρι και οι λεπτοδείκτες λες και κολλούσαν στο ρολόϊ…
Κι επιτέλους, η ώρα έφθανε. Άρπαζα την τσάντα, χαιρετούσα στα γρήγορα τα κορίτσια στο γραφείο, κατέβαινα στο αμάξι μου και βουρ για Πειραιά… στο τσακ το προλάβαινα το «Μήλος»…
Με το που έμπαινα όμως μέσα ηρεμούσα, η διάθεση αυτομάτως άλλαζε… αδέρφια, γνωστοί, φίλοι, πηγαδάκια τα νέα μας και νέα απ’το νησί, μεσ’την τρελή χαρά! Οι ώρες του ταξιδιού κυλάγανε σαν νεράκι…
Πιάναμε Κύθνο, Σέριφο και αμέσως μόλις την αφήναμε, άρχιζε να μας πιάνει όλους η πρεμούρα… Άλλοι με λαχτάρα στα παράθυρα και άλλοι στο κατάστρωμα, να δούμε την είσοδο της Χερρονήσου, να δούμε τον Άη Νικόλα της και να ησυχάσουμε…
«Φτάνουμε… Πιάσαμε Σίφνο!»
Κατεβαίναμε Καμάρες και περνάγαμε όλο χαρά και χαμόγελα μπροστά απ’τα μαγαζιά, αρχίζοντας μέσα απ’το αυτοκίνητο τις χαιρετούρες… Στη Σοφιά του Τζαννή, στο Βαγγέ του Νικολού, στον Πίπη του Μπουλή…
Συνεχίζαμε τη διαδρομή μας για Φάρο, όλο λαχτάρα για να δούμε τους δικούς μας, το Μανάκι μας, να πούμε τα νέα της εβδομάδας που είμαστε μακριά τους, να τσιμπήσουμε παρέα, να ετοιμαστούμε κι εκεί κατά τις 01:00 να «ξεπορτίσουμε»…
Ανεβαίναμε Απολλωνία, στο Στενό. Άλλες χαιρετούρες εκεί… ξεκινάγαμε από φίλους και γνωστούς έξω από την «Ισιδώρα», από το «Μπότζι», απ’το «Δελφίνι», απ’τους «Ξανθούς Άγγελους», πηγαίναμε μια βόλτα απ’το «Δόλωμα» για ένα ποτάκι «στο πόδι» με τον Σούλη και συνεχίζαμε στην «Αργώ»… Εύα, Νίκος, Ριρής στη μουσική, φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, ποτάκια, γέλια και χορός… τρέλα σκέτη… δεν το καταλαβαίναμε για το πότε πέρναγε η ώρα… για το πότε πλησίαζε 03:00 … Αλλά μόλις έφτανε… ό,τι και να κάναμε, «έπρεπε» να φύγουμε… Υποχρεωτικά!
Ο κατήφορος του Στενού γινόταν στα γρήγορα πια… δεν σταματάγαμε πουθενά! Γραμμή για το «Αλώνι»!
Πιάναμε την ανηφόρα του στα γρήγορα, ανεβαίναμε τα σκαλάκια του και φτάναμε! Χαμός! Όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί απ’το Στενό κι όχι μόνο, μαζεμένοι εκεί… Είτε έξω στη βεράντα του, είτε μέσα στο μαγαζί…
Κι εκεί πάντα, ο Μπίλης στο μπαρ, η Μαριαλένα στο ταμείο και στο πάλκο, όλοι φίλοι… Ο Αντώνης ο «Αράπης», ο Κράλης, ο Καφούρος, ο Πάπος, ο Βλάχος, ο Χατζής, ο Ψαράς, ο Αμινάκος, η Μελίνα Κανά, η Σοφία Παπάζογλου, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Σωκράτης Μάλαμας, το Αντιγονάκι και πόσοι ακόμα… Όχι όλοι μαζί… Αλλά κάθε φορά κάποιοι από αυτούς… Ο «Αράπης» βέβαια εκεί, πάντα σταθερός… Βράχος!
Και δώστου οι πενιές, δώστου, ο χορός και το κέφι, με το «θα ζήσω ελεύθερο πουλί», με το «με παρέσυρε το ρέμα», τον «αράπη», το «σκύλα μ’έκανες και λιώνω στου Πλατύ Γιαλού το δρόμο», το «μάγκες πιάστε τα γιοφύρια», τον «πασά», το «ούζο όταν πιείς» που όταν τ’άκουγε και είχε τα κέφια της η Βασιλικούλα, άφηνε τον δίσκο της και μας το χόρευε…
Για πότε πέρναγε κάθε φορά η νύχτα και ξημέρωνε δεν το καταλαβαίναμε… Και στη συνέχεια; Για πρωϊνό (μακαρονάδα κι άλλα καλούδια) στο Γιώργο «στο Φι»… όλη η «καλή παρέα του «Αλωνιού»…
Έτσι καταλήγαμε να κατεβαίνουμε στο σπίτι μας στον Φάρο 08:30 – 09:00 το πρωί… Εμείς για ύπνο και ο πατέρας μας που μας υποδεχότανε τις περισσότερες φορές στην αυλόπορτα να μας ρίχνει τη μπηχτή: «Δηλαδή η Σίφνος για σας είναι μόνο τ’Αλώνια;»…
Κι εμείς; Δεν απαντούσαμε… Δεν του δίναμε σημασία… Αλλά και το επόμενο βράδυ και κάθε ανοιξιάτικο και καλοκαιρινό Παρασκευοσαββατοκύριακο που κατεβαίναμε -εκτός διακοπών- στο νησί, ακολουθούσαμε το ίδιο πρόγραμμα…
Δεν το ξέραμε τότε, αλλά ήταν λες και το προαισθανόμαστε… Το «Αλώνι» έκλεισε κάποια στιγμή εδώ και χρόνια και μαζί του έκλεισε και ο κύκλος της διασκέδασης «αυτής της Σίφνου», της όμορφης, αγαπησιάρας Σίφνου που λαχταρούσαμε όταν είμαστε μακριά της…
Οι εποχές άλλαξαν, οι καιροί χαλεποί, αλλά τουλάχιστον όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να ζήσουμε την εποχή του «Αλωνιού», είμαστε τυχεροί για τις αναμνήσεις που μας χάρισε… Τις όμορφες αυτές αναμνήσεις που θα μας ζεσταίνουν την ψυχή, όσο θα υπάρχουμε.
Αντώ μου, σ’ευχαριστούμε!
(Φραγκίσκα)
Κοινοποιήστε:
